Autor: adrianrbravo

Boa tarde camaradas,
Boa tarde amigas e amigos da Unión do Povo Galego,

É una inmensa honra que nos acompañedes neste cuadraxésimo segundo aniversario do asasinato do noso camarada Moncho Reboiras. Este acto, así como a homenaxe que acabamos de realizar na Rúa Terra onde o noso camarada foi asasinado son accións merecidas e necesarias. Xa que son a mostra clara de que a sangue derramada do nos camarada nos anos 70 enraizou vizosa e leva décadas a agromar nas fileiras do nacionalismo galego.

Para as mozas e mozos que facemos parte da Unión da Mocidade Galega, Moncho Reboiras é un exemplo claro de compromiso con Galiza e coa clase traballadora. A pesar de ser asasinado con tan só 25 anos, a traxectoria de Moncho é unha traxectoria marcada polo inxente contributo de militancia e de compromiso. Un compromiso que é partillado por todas nós.

Este ano a Unión da Mociade Galega cumpre 40 anos de compromiso co noso Pais, na segunda metade dos anos 70, cando, con gran acerto e tras un medre significativo da base social, o Partido pulou pola creación da súa organización xuvenil. Púñase en marcha, un novo espazo de traballo co obxectivo de achegar ao sector xuvenil un discurso comunista e patriótico. Un espazo onde abordar os problemas da mocidade e dar resposta ás súas necesidades e inquedanzas como parte integrante do pobo traballador galego.

Compre destacar como nos meses previos á súa constitución, os días 14 e 15 de agosto de 1977 co lema “Por unha Galiza Ceibe e Socialista”, encetaron os traballos de captación de militantes, a organización de células e a discusión teórica e práctica. Así nacería a escola de militantes comunistas e nacionalistas que é a Unión da Mocidade Galega. Escola de militancia revolucionaria, que durante estes corenta anos dotou o nacionalismo de activistas e cadros comprometidos coa plena emancipación social e nacional do noso país. Militantes entregados que contribuíron, e contribúen, a eito ao fortalecemento do movemento nacionalista galego en todos os ámbitos de actuación, a principiar polo xuvenil e o estudantil, mais tamén no cultural, ambiental, na defensa da lingua, no sindical e na loita política.

Estes 40 anos da UMG é tamén unha lembranza, 40 anos de unha traxectoria recoñecida, e que teñen demostrado de maneira incontestábel como catro décadas de compromiso co noso povo e coa nosa patria . Un legado incualificábel do que as mozas que facemos parte da UMG a día de hoxe reivindicámonos continuadoras.

Camaradas e amigas, corren tempos difíciles para o noso povo, e polo tanto para a mocidade galega no seu conxunto. Nestes últimos anos os gobernos da Xunta de Galiza e do Estado Español tiveron como liñas fundamentais de acción o roubo e ataque aos salarios, dereitos e conquistas sociais das traballadoras galegas. Mais estes ataques, non son feitos aillados, forman parte de unha estratexia planificada pola clase dominante, o gran capital monopolista transnacional que dita sen pudor ningún a súa vontade baixo o paraugas da a Unión Europea e a cal temos a obriga de combater.

Nestes anos de saqueo recibimos os máis duros golpes en forma dun crecente empobrecemento e dun grave recuar en dereitos. O brutal aumento do desemprego xuvenil e a emigración é a principal expresión destas políticas ruinosas para a mocidade galega. Xa que a día de hoxe Galiza está entre os 40 territorios, das máis de 400 rexións analizadas polo Eurostat o pasado ano 2016 con maior taxa de desemprego entra a súa mocidade, chegando a duplicar a taxa da UE dos 28. Tampouco podemos ser alleos a precariedade laboral que viven moitas mozas e mozos no noso País. Contratos lixo, bolsas de practicas, contratos de unha hora de duración. En resumo, novas formas de explotación da traballadoras e traballadores legalizadas e xustificadas polos sindicatos españois, a CEOE e os gobernos da Xunta e o Estado.

Desde a Unión da Mocidade Galega denunciamos a complicdiade do goberno español coa Unión Europea para avanzar na mercantilización e privatización do ensino, coa chegada do Espazo Europeo de Educación Superior ou a inminente aplicación do Decreto do 3+2, mais tamén no ensino medio mediante a LOMCE. A cal está a día de hoxe a debate, nunha mesa camilla en Madrid entre o PP, PSOE e C´s, sexa cal sexa o resultante de esa mesa, estamos seguras que será unha nova ferramenta españolizadora para impedir a formación crítica da mocidade e afondar na elitización do ensino a través da constante imposición de barreiras. Ademais de negar a nosa realidade como povo.

Porén, desde a UMG somos conscientes que é hora de tomar a palabra. É hora de organizarse, desde os institutos até os centros de traballo. En definitiva, é hora de pasar á ofensiva. A loita de clases débese intensificar, como medida de defensa dos nosos dereitos e así garantir ter unha vida digna na nosa terra. É hora de poñer fin a estes anos de saqueo baixo a coartada da crise capitalista, demostráronnos sen ambaxes que ningunha conquista é irreversíbel no capitalismo, que ningún dereito será definitivo, nin permanente mentres continúe o réxime do capitalismo. Xa que no capitalismo e no capitalismo todo está en disputa e que defender o conquistado, e conquistas novos avances só depende da nosa capacidade como clase traballadora para actuar unidas e organizadas a través da loita, da mobilización e do conflito.

Por iso, neste 40 aniversario da Unión da Mocidade Galega, un dos nosos obxectivos prioritarios é continuar a contribuír con toda a nosa forza e dedicación á expansión de Erguer Estudantes da Galiza por todo o territorio Nacional e o fortalecemento de Galiza Nova. Camaradas, fico convencido que estas dúas organizacións con vocación de masas, son as mellores ferramentas para que máis cedo ca tarde, a patria soberana e socialista que soñamos tornarase realidade.

Viva Moncho Reboiras!
Viva a Unión do Povo Galego!
Viva Galiza ceibe e socialista!

“Moncho Reboiras era un operario, un traballador, pero un traballador connsciente. Consciente de ser parte dunha clase. Consciente de pertencer a un povo. De ter patria.”

Moncho Reboiras tiña só 25 anos cando foi asasinado pola policía franquista na Rúa Terra. Malia a súa corta idade, a de Moncho é unha traxectoria marcada por un inxente contributo de militancia e de compromiso. Un compromiso, que xa antes e após o seu asasinato foi partillado por milleiros de compatriotas e que continúa a ser necesaria referencia para calquera militante novo da UMG, do nacionalismo xuvenil e do conxunto do soberanismo galego. As súas orixes humildes, onde dende moi novo coñeceu o que era o mundo do traballo, axudando a reo a súa familia no Bar Noia, pouco despois no mundo da construción e un pouco máis tarde como enxeñeiro técnico na fábrica de Barreras onde entrou a traballar cunha bolsa tras rematar os seus estudos. Era un operario, un traballador, pero un traballador connsciente. Consciente de ser parte dunha clase. Consciente de pertencer a un povo. De ter patria.

Co título de enxeñeiro técnico, o camarada Moncho Reboiras podía terse acomodado tranquilamente na domesticación franquista. Pola contra, o seu compromiso patriótico e de clase converteuno nun referente do activismo político, e transformouno nun proletario inconformista loitando decididamente a prol da plena emancipación nacional e social do povo traballador galego.

Un amplo compromiso cos sectores máis desfavorecidos conducírono a descubrir unha Galiza colonizada, explotada, sometida social,politica, economica e culturalmente pola oligarquía española. Esta situación levou a Reboiras a se involucrar e espallar o nacionalismo non só no ámbito laboral ou sindical senón en todos aqueles lugares e situacións nos que entendía que podía difundir e partillar os seus ideais patrióticos e comunistas.

O seu legado no traballo social construíase día a día, nos movementos sindicais, culturais na Asociación Cultural Galega, na Fronte cultural galega, do Grupo cultural “O Castro”, no asociativo coa creación de Estudantes revolucionarios galegos (ERGA), formándose politicamente día a día, repartindo propaganda, procurando novas compañeiras para a causa, facendo País a pé de rúa. Ese é o verdadeiro legado de Moncho Reboiras, o da práctica consecuente, o da entrega a unha causa xusta. Legado que a mocidade nacionalista e as persoas comprometidas socialmente asumimos como propio e do que gostaríamos poder declararnos herdeiras.

Por iso a día de hoxe, podemos berrar ben alto que o fascismo asasinou a Moncho Reboiras, máis o seu sangue derramado nos anos 70, deixou semente de vencer. Unha semente que enraizou vizosa e que leva décadas a agromar nas fileiras da UMG, de Galiza Nova ou dos Comités. Unha semente que florecerá na nosa vitoria.

Como mocidade con deliberada vocación revolucionaria, temos a obriga de estarlle agradecidas a Moncho Reboiras, xa que el, igual que nós foi moza e mozo nacionalista e comunista, traballou pola liberación nacional da nosa terra, co obxetivo de erguer unha Galiza ceive sen explotadores nin explotadas. Pasaron xa 40 anos do seu asasinato, malia que na forma parece que mudou a problemática, pero no fondo continúa a ser o mesmo.

Na actualidade vivimos un momento caracterizado pola brutal ofensiva do capital contra a clase traballadora, que non só se traduce na agudización da loita de clases senón tamén nunha violenta radicalización do Imperialismo, que afonda cada vez máis en impor relacións de dependencia, abondando na división centro-periferia. Agravando o sometemento dos povos en beneficio dun capital que teima nunha concentración e centralización sen límites.

Neste saqueo constante ao povo traballador recibimos os máis duros golpes en forma dun crecente empobrecemento e dun grave recuar en materia de dereitos sociais, laborais e tamén democráticos. A clase dominante, o capital, emprega a crise ao seu favor co pretenso de nos forzar á resignación ao tempo que alarga a múltiple opresión que os mozos e as mozas galegas padecemos.

Ficamos oprimidas por pertencermos a unha nación á que se lle nega o dereito á soberanía política e económica, sometida baixo un xugo colonial. Oprimidas tamén por facermos parte da clase traballadora. Hoxe a contradición de clase fica máis vixente que nunca. Quen domina os medios de produción, as grandes empresas, o capital monopolista transnacional continúa a zugar o sangue do povo traballador galego. Unha apropiación que é dobre. Apropianse da riqueza xerada polo traballo aquí para logo a transferir ao centro do Estado.

Opresión que se materializa tamén en aspectos concretos. Como a expulsión dunha faixa importante de mocidade galega por negarlles un dereito básico, como o dereito ao traballo. Traballo que teñen que buscar lonxe da nosa terra, porque na Galiza, o goberno da Xunta négalles este dereito. Unha mocidade que emigra baixo a sombra do pasado, a sombra de ficar lonxe da súa terra, tal e como fixeron os nosos avós.

Este ano a militancia da UMG vimos de celebrar o VXI Congreso baixo o lema “A mocidade comunista ao servizo do povo e da patria galega”, quere sintetizar o que somos. Mozas e mozos conscientes de sermos galegas e galegos, fillas e fillos da clase traballadora que entendemos o pensamento marxista e os principios leninistas dunha maneira creativa, que adaptamos á realidade concreta do noso país atendendo ao dinamismo e a dialéctica na que se desenvolve a realidade. Visa tamén o que queremos ser. Militantes, activistas, patriotas comprometidas coa causa da liberación nacional e social do noso povo, entregando o mellor de nós propias para avantarmos cara a conquista da independencia nacional e a construción do socialismo. Un duplo obxectivo que é, como a UPG ten teorizado desde a súa orixe, a indisociábel dupla vertente do horizonte emancipador que anceiamos.

Por iso, un dos obxectivos prioritarios para a militancia da UMG neste período é continuar a contribuír con toda a nosa forza e dedicación á importante expansión de Galiza Nova así como ao relanzamento do movemento estudantil nacionalista, apostando sen ambaxes por reconquistarmos a súa unidade.

Vivimos tempo complexos, pero non é menos certo que tamén é a nosa obriga evitar caer no desanimo, nacemos para loitar e con referentes como Moncho Reboiras, fico convencido, que máis cedo ca tarde, a patria soberana e socialista que soñamos tornarase realidade. Farémola realidade.

Viva Moncho Reboiras!
Viva Galiza ceibe e socialista!

[Texto do discurso pronunciado no acto de tributo da UPG a Moncho Reboiras (Ferrol, 12-VIII-2015)]